یک پله بالاتر سری G‌ محصولات این برند قرار دارد که نمونه‌هایی چون G700 و G6 با قیمتی حوالی 500 تا 700 هزار تومان ظاهر مدرن‌تر و امکانات پیشرفته‌تری را ارائه می‌کنند. با عبور از سری G‌ به آهستگی به کلاس پریمیوم محصولات هواوی گام می‌گذاریم. سری P بدون در نظر گرفتن برخی اعضای متفرقه دیگر، مهم‌ترین محصولات پیشرفته هواوی به شمار می‌روند که از نخستین روزهای حضور جدی این برند با نمونه‌‌هایی چون P1 و P2 در بازار حضور داشتند. سری P در سال گذشته با ارائه P6 تغییر بزرگی را نسبت به رویه همیشگی هواوی در این کلاس تجربه کرد و پس از مدت‌ها حضور در سایه دیگر بزرگان بلاخره به کلاس پیشرفته‌های اندرویدی نیز گام نهاد؛ برگ برنده اصلی P6 در طراحی ظاهری دستگاه نهفته بود، P6 با ضخامت 6.18 میلیمتری در زمان خود به عنوان باریک‌ترین اسمارت‌فون دنیا شناخته شد و با اینکه بسیاری آن را کپی مشخصی از آی‌فون در بسیاری از قسمت‌ها می‌دانستند اما برخی نوآوری‌ها نیز در آن به چشم می‌‌خورد. بزرگ‌ترین انتقادها به P6 در زمان حضور این محصول در بازار به استفاده از پردازنده‌های قدیمی ARM A9 و گرم شدن بیش از حد بدنه در حین استفاده از وای‌فای، بازی‌های گرافیکی، مسیریابی با GPS و ... تعلق داشت. نزدیک به یک سال بعد عضو جدید این خانواده با عنوان P7 در پی تکرار فروش نسبتا موفقیت‌آمیز P6 است. Huawei Ascend P7 چند روزی را مهمان ما جهت بررسی‌های مختلف و پدیدار شدن نقاط ضعف و قوت دستگاه بود. با ما در بررسی این محصول همراه شوید.

جعبه محتویات

طراحی جعبه P7‌ شباهت‌های نزدیکی به P6 در این زمینه دارد. در این جعبه کم‌ارتفاع و عریض علاوه بر خود دستگاه، یک شارژر، هدست سیمی و کابل USB دیده می‌شود و به نکته خاص دیگری در این قسمت نمی‌توان اشاره کرد. در برخی از مناطق توزیع این محصول برچسب‌های قابل برنامه‌ریزی NFC نیز همراه گوشی ارائه می‌شود.

طراحی ظاهری

انتقاد اصلی از P6 در P7 به شدت بیشتری تکرار می‌شود. این گوشی که در نگاه اول زیبا، جذاب و دوست‌داشتنی به نظر می‌رسد با بررسی دقیق‌تر ترکیب غیر دلچسبی از چند گوشی مشخص از برندهای متفاوت بوده و همین موضوع در دست گرفتن آن را برای افراد حرفه‌ای چندان خوشایند جلوه نمی‌دهد. بدنه دستگاه به‌طور کامل از پلاستیک ساخته شده و تنها قسمت‌های فلزی آن، نوار نقره‌ای پیرامونی در چپ، راست و بالای گوشی است که مشابه آی‌فون خطوط جداکننده‌ای در بالا، آن را به سه قسمت تقسیم کرده است. این خطوط تقسیم‌کننده البته برخلاف آی‌فون نقشی در حذف اختلال مابین آنتن‌های احتمالی نهفته در زیر این بخش ندارند و آنگونه که در عمل مشخص شد تنها به‌دلائل تزئینی و ایجاد شباهت با آی‌فون در این قسمت قرار گرفته‌اند. به بیان دیگر کل نوار فلزی پیرامون P7 کاملا به یکدیگر متصل هستند و خطوط تیره جانبی در چپ و راست نقشی در قطع اتصال برعهده ندارند.

بخش پشتی گوشی نیز بدون در نظر گرفتن نشان هواوی شباهت بی‌نظیری به یکی دیگر از اسمارت‌فون‌های محبوب بازار دارد، این قسمت برخلاف P6 با شیشه Gorilla Glass 3 پوشیده شده و به همین علت و البته همچنین به دلیل جایگاه لنز دوربین و فلش LED شباهت کامل و نقطه‌ به نقطه‌ای با گوشی‌های Z1 و Z2 سونی دارد. ماندن شدید اثر انگشت به‌خصوص در نسخه مشکی دستگاه یکی از اولین مشکلات استفاده از شیشه براق در این قسمت است. تردید در مورد الهام گرفته شدن از محصولات سونی در بخش پشتی P7 با نگاهی به کناره سمت راست به‌طور کامل به یقین بدل می‌شود؛ دکمه پاور در این قسمت از نمونه باریک مستطیلی در P6 به کلیدی دایره‌‌ای تغییر شکل یافته که این طراحی در حال حاضر به‌صورت اختصاصی تنها توسط سونی به‌کار گرفته می‌شود. در سوی دیگر، حذف قطعه فلزی جای گرفته در حفره جک هدست، طراحی نیم‌دایره بخش پایینی و البته از همه مهم‌تر ضخامت بسیار اندک گوشی به‌عنوان نکات مثبت در طراحی P7 به حساب می‌آیند.

ابعاد و وزن

P7 در مقایسه با دیگر 5 اینچی‌های بازار گوشی متوسط و نسبتا کوچکی به حساب می‌آید. ابعاد کلی این مدل 6.5×68.8×139.8 میلیمتر است که چشمگیرترین نکته در رابطه با آن بی شک به ضخامت فوق‌العاده 6.5 میلیمتری دستگاه تعلق دارد. در مورد ارتفاع گوشی اما به مدل‌های کوچک‌تری همچون XPERIA Z با ارتفاع 139 میلیمتری و Galaxy S4 با 136.6 میلیمتر می‌توان اشاره کرد. در سوی دیگر عرض کمتر از 69 میلیمتر P7 در میان رقبای این دسته عدد مناسبی به حساب می‌آید و مقایسه با آن با دو مدل یاد شده حداقل یک تا میلیمتر اندازه کمتری را نشان می‌دهد. P7 با وزن 124 گرمی بار دیگر نمونه سبکی در میان 5 اینچی‌ها به حساب می‌آید که این موضوع را بیش از همه‌چیز باید به ضخامت بسیار مناسب آن مرتبط دانست. به‌عنوان نمونه‌ای برای مقایسه S4 نزدیک به 130 گرم و XPERIA Z نزدیک به 146 گرم وزن دارند.

صفحه‌نمایش

با اینکه عدد تولیدات اندرویدی هواوی اینک به ببیش از 80 مدل مختلف می‌رسد اما در این میان تعداد گوشی‌های دارای پنل فول اچ‌دی در این لیست تنها سه یا چهار مدل است که P7 یکی از آن‌ها است. صفحه‌نمایش 5 اینچی این مدل با فناوری ساخت IPS TFT LCD بسیار شارپ،‌ روشن و با کنتراست بالا به نظر می‌رسد. رنگ‌های زنده، زاویه دید تقریبا 180 درجه‌ای و حساسیت بالا‌، ترکیب جذابی را برای P7 در این قسمت فراهم کرده است.

بازتاب نور در این صفحه‌نمایش با کاهش نور اثر منفی خود را به نمایش می‌‌گذارد و با اینکه در نور مستقیم خورشید نیز می‌توان همچنان از دستگاه استفاده کرد اما کیفیت استفاده در محیط‌های داخلی و خارجی در این حالت تفاوت فراوانی با یکدیگر دارند. پوشش Gorilla Glass 3 همچون بخش پشتی دستگاه، از این قسمت نیز در برابر صدمات و آسیب‌های فیزیکی تا حدودی محافظت می‌کند. در کل از صفحه‌نمایش P7 کاملا می‌توان ابراز رضایت کرد.

در پایین صفحه‌نمایش به‌جز نشان هواوی نکته خاصی دیده نمی‌شود اما در بالا به‌جز موارد همیشگی چون حسگرهای دوگانه این بخش و اسپیکر تماس، به جزئی عجیب و اندکی باورنکردنی بر می‌‌خوریم؛ دوربین دوم P7 با ادامه رویه P6 این بار به وضوح 8 مگاپیکسل مجهز شده که استفاده از این رزولوشن بالا در این سایز کوچک دوربین چندان منطقی به نظر نمی‌رسد. در تست عملی این دوربین به‌علت فاصله کانونی بسیار محدود، رزولوشن بالا کمکی به دوربین در ثبت جزئیات بالا نکرده و برداشت سلفی یا پرتره شخصی تنها قابلیت کاربردی این دوربین خواهد بود. عملکرد این دوربین در برداشت سلفی اما مناسب است و با اعمال درجه‌های مختلفی از زیباسازی (بخوانید حذف جزئیات اصلی تصویر همراه با حذف نویز) برای اکثر کاربران نتایج مناسبی را ایجاد می‌کند.

کناره‌های دستگاه

سمت چپ P7‌ به‌کل خالی از هر المان قابل ذکری است اما در سمت راست علاوه بر دکمه دوگانه تغییر صدا و پاور دایره‌ای (که پیش از این در مورد شباهت‌های آن با محصولات سونی سخن گفتیم) دو اسلات جداگانه برای قرارگیری کارت حافظه و سیم‌کارت در نظر گرفته شده است که برای دسترسی به آن‌ها علاوه بر آچار مخصوص می‌توان از هر جسم سوزن‌مانند دیگری استفاده کرد. نکته منفی اولیه در مورد این دو پورت مشخص نشدن وظیفه آنها تا قبل از خارج ساختن از جایگاه‌شان است. در این قسمت اسلات نردیک‌تر به دکمه پاور، محل جای‌گذاری کارت حافظه و اسلات پایین‌تر به میکروسیم تعلق دارد.

در بخش پایینی گوشی به میکروفون تماس و پورت Micro USB بر می‌‌خوریم که علاوه بر شارژر و کابل اتصال کامپیوتر از قابلیت OTG در اتصال حافظه و دیگر دیوایس‌های منطبق (موس، کیبورد، جوی‌استیک و...) پشتیبانی می‌کند.

در بالای P7 میکروفون دوم و جک هدست قرار گرفته‌اند که تغییر جایگاه این آخری از قسمت نیم‌دایره پایینی P6 به بالا و حذف قطعه فلزی پوشاننده این پورت به‌عنوان یکی از نکات مثبت طراحی P7 به حساب می‌آید.

لنز دوربین 13 مگاپیکسلی، تک فلش LED همراه با نشان هواوی و اسپیکر اصلی دستگاه اجزای بخش پشتی P7 را تشکیل می‌دهند. صدای ایجاد شده توسط اسپیکر P7 در سطح مناسبی قرار دارد و از لحاظ بلندی و تا حدودی کیفیت امتیاز مناسبی را کسب می‌کند. صدای این اسپیکر با وجود محل نچندان مناسب آن در بخش پشتی با قرارگرفتن گوشی روی میز چندان خفه و گنگ نمی‌شود.

دوربین

اولین تغییر قابل اشاره در دوربین P7 نسبت به P6، افزایش وضوح دوربین از 8 به 13 مگاپیکسل است جایی‌که در نسبت تصویر 4:3 امکان برداشت عکس‌هایی با ابعاد 3120×4160 پیکسل و در نسبت 16:9 عکس‌هایی با اندازه 2336×4160 پیکسل (10 مگاپیکسل) ایجاد می‌شود.

رابط کاربری ساده این دوربین از دو شاتر عکاسی و فیلم‌برداری همراه با آخرین عکس گرفته شده در سمت راست و دکمه تنظیم حالت، میانبر تنظیم فلش، سوئیچر تعویض بین دو دوربین و در نهایت دسترسی به سایر تنظیمات در ستون سمت چپ تشکیل شده است.

تنظیمات دوربین روی صفحه‌ای رنگ‌پریده با نوشته‌هایی تیره و ناخوانا ظاهر می‌شود که به‌خصوص در نور روز مشاهده آن‌ها بسیار مشکل خواهد بود. تغییر رنگ نوشته‌های این قسمت یکی از اولیه‌ترین نکاتی‌ست که طراحان هواوی در آپدیت‌های بعدی باید در نظر داشته باشند.

از جمله تنظیمات حاضر در دوربین این مدل باید به عکاسی HDR، برداشت پانوراما، افزایش عدد ISO تا 800، امکان لمس کردن و نگه‌داشتن شاتر برای عکاسی پی‌در‌پی (burst shot) و تنظیم همزمان کنتراست، نورگیری و درجه اشباع اشاره کرد.

تصاویر به ثبت رسیده توسط دوربین P7 در حالت اتوماتیک اندکی رنگ‌پریده با درصد نسبتا بالایی از نورگیری به نظر می‌رسند و از لحاظ ثبت جزئیات نیز در سطح متوسطی به سر می‌برند. با تغییر مد به HDR وضعیت بهبود پیدا می کند و تصاویر حالتی گرم‌تر به خود می‌گیرند. بدین‌ترتیب برای حصول بهترین نتایچ نتایج در این دوربین در حالت اتوماتیک یا خودکار بهتر است درجه نورگیری (Exposure) اندکی پایین‌تر از نرمال قرار گیرد. تمایل دوربین به حذف نویز و Sharp کردن بیش از اندازه گوشه‌ها در برخی موارد به حذف جزئیات اصلی تصویر منجر می‌شود.

در حالت اتوماتیک - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

در حالت HDR - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

حداکثر وضوح فیلم‌برداری این دوربین 1080p با 30 فریم در ثانیه و با بیت‌ریتی نزدیک به 24 مگابیت در ثانیه است. صدای این ویدئوها نیز به‌صورت دوکاناله اما با بیت‌ریت نسبتا پایین 96Kbps برداشت می‌شود. ویدئوهای P7‌ نسبت به عکس‌های آن جزئیات و رنگ‌های بیشتری را به نمایش می‌گذارند و در زمینه میزان جزئیات نیز می‌توان از نتیجه کار تا حدودی راضی بود. دقیق نبودن نورگیری دوربین در اینجا نیز خودنمایی می‌کند و برخلاف حالت عکاسی با نورگیری بیش از اندازه، در هنگام فیلم‌برداری، نورگیری اندک سایه‌های تیره فراوانی را برجای می‌گذارد.

باتری

نوع طراحی P7‌ امکان دسترسی به قطعات داخلی و از همه مهم‌تر باتری دستگاه را به شیوه معمول در اختیار کاربران قرار نمی‌دهد؛ این مسئله که در P6 نیز به همین‌ترتیب تکرار شده بود نگرانی‌هایی را در مورد چگونگی تعویض باتری در ذهن ایجاد می‌کند؛ نکته‌ای که با توجه به عمر باتری و متوسط زمان استفاده کاربران از یک گوشی چندان مهم به نظر نمی‌رسد. باتری حاضر در P7 با 500mAh افزایش نسبت به P6 به ظرفیت 2500 میلی آمپر ساعت رسیده است که برای یک کاربری معمولی در تماس، تماشای ویدئو، انجام بازی‌های نچندان سنگین و مرور کوتاه‌مدت وب تا حوالی 2 روز دوام خواهد داشت.

سیستم‌عامل، رابط کاربری

مراحل بوت P7 پس از فشردن دکمه پاور، ویبره اولیه و ظاهر شدن صفحه قفل در زمانی نزدیک به 32 ثانیه تکمیل می‌شود که این زمان تقریبا هیچ تفاوتی با P6 در این زمینه نداشته و برای یک گوشی مدرن زمان بسیار بالایی به حساب می‌آید. سیستم‌عامل گوشی نسخه 4.4.2 اندروید کیت‌کت است که با نسخه جدید رابط کاربری Emotion UI v2.3 جلوه متفاوتی نسبت به گذشته پیدا می‌کند.

صفحه قفل در ابتدا نکته تازه‌ای را در بر ندارد و اطلاعات زمان و تاریخ و میانبر مستقیمی به دوربین در آن حضور دارند. این ترکیب اما با Swipe دست از پایین به بالا تغییر می‌کند و با ظاهر شدن صفحه‌ای مشابه iOS 7 برخی گزینه‌های جدید در پایین در دسترس قرار می‌‌گیرند. Wallpaper صفحه قفل امکان تغییر به‌صورت دوره‌ای از طریق برخی تصاویر پیش‌فرض را داشته و با کمک منوی ظاهر شده با Swipe دست از پایین به بالا می‌توان این تصاویر را ذخیره کرده، به اشتراک‌گذاشت یا به لیست Favoriteها افزود. دیگر موارد حاضر در این منوی جدید شامل ماشین حساب، تقویم، آینه و چراغ‌قوه است.

بازگشایی صفحه قفل با گشیدن آزادانه دست روی صفحه‌نمایش انجام می‌شود اما کاربران P7 به زودی در خواهند یافت که برای باز شدن سریع صفحه‌نمایش، باید دست خود را به‌صورت افقی روی صفحه حرکت بدهند چرا با کشیدن عمودی در اکثر مواقع به‌جای باز شدن قفل، منوی پایینی صفحه به نمایش در می‌آید. یک نکته جالب توجه دیگر در این میان افکت نمایش صفحه زیرین در حین بازگشایی قفل است که مشابه اینترفیس ال‌جی در این زمینه است.

نبود App Drawer یا منوی اصلی از همان ابتدای ورود به صفحه Home مشخص است و با اولین برخورد با آیکون‌های فلت و رنگی سیستم‌عامل شباهت نزدیکی به آیکون‌های نسخه جدید iOS احساس می‌شود. همانطور که پیش از این نیز در مورد تمامی گوشی‌های دیگر هواوی به این مسئله اشاره شد، حذف منوی اصلی یا App drawer‌ در فاصله زمانی کوتاهی ضمن ایجاد شلوغی بیش از حد در هوم‌اسکرین یافتن برنامه‌ها، را اندکی مشکل می‌کند. بدین‌ترتیب برای پرهیز از این مسئله استفاده از فولدرهای متناسب برای هر دسته از برنامه‌ها گریزناپذیر به نظر می‌رسد.

صفحه هوم علاوه بر پوسته پیش‌فرض به‌گونه دیگری که در منوی تنظیمات "Simple" خوانده می‌شود نیز قابل نمایش است که این پوسته نیز همانطور که به سادگی مشخص است شباهت دور و نزدیکی به ویندوزفون دارد.

Notification Area در بالا از حداکثر 15 تاگل مختلف تشکیل شده که تنها ردیف اول در حالت عادی به نمایش گذاشته می‌شود یکی از غایبان بزرگ این قسمت تاگلی برای فعال کردن NFC است. گزینه‌ای برای تغییر روشنایی، دکمه دسترسی به Setting و نمایشگرهای تاریخ و زمان دیگر اجزای این بخش را تشکیل می‌دهند.

منوی Setting‌ در P7 از بالا به دو قسمت General و All تقسیم‌بندی شده که در بخش جنرال تنظیمات عمومی نظیر خاموش/روشن کردن وای‌فای و بلوتوث، تنظیم روشنایی صفحه، تغییر در صدا و فونت نوشتاری و ایجاد تغییرات در قفل صفحه‌نمایش قرار دارند.

در بخش All به تمامی تنظیمات سیستم‌عامل همانند دیگر اندرویدی‌ها می‌توان دست پیدا کرد. برخی از گزینه‌های اختصاصی P7 در این قسمت شامل امکان تغییر دسترسی اپلیکیشن‌های نصب شده به اینترنت (از طریق دیتای موبایلی یا وای‌فای)، امکان ایجاد تغییرات آسان در آلرت‌ برنامه‌های مختلف و سرویس Cloud+ اشاره کرد که این آخری علاوه بر امکان سینک کردن اطلاعات بین گوشی‌های هواوی مختلف، از طریق سایت hicloud امکان یافتن روی نقشه، گرفتن بک‌آپ و پاک کردن اطلاعات و ارسال پیام دلخواه به گوشی گم شده کاربران را نیز فراهم می‌آورد.

چیپ‌ست پردازشی، حافظه

در کمال تعجب هواوی با وجود ساخت چیپ‌ست‌هایی در یک سال گذشته مبتی بر پردازنده‌های جدید ARM، در P7 نیز همان رویه P6 را ادامه داده و بدون ایجاد تغییر در هسته‌های ARM A9 فرکانس آنها را اندکی ارتقا بخشیده است. البته این تنها تغییر صورت گرفته در بخش پردازشی P7 نیست و به‌دلیل مشکلات گرمای زیاد تولید شده در P6، این بار با استفاده از فناوری ساخت 28 نانومتری تا حدودی سعی در کاهش حرارت پردازنده شده است. چیپ‌ست پردازشی دستگاه از نوع HiSilicon Kirin 910T hi6620 حاوی چهار پردازنده 1.8 گیگاهرتزی A9 و 2 گیگابایت رم است. گرافیک این مجموعه نیز توسط قطعه Mali-450MP4 تامین می‌شود. حافظه داهخلی داخلی گوشی 16 گیگابایت است که از این مقدار نزدیک به 11.6 گیگابایت در دسترس کاربران قرار دارد و با کمک اسلات حافظه می‌توان آن را تا 64 گیگابایت دیگر نیز ارتقا داد.

در گام اول بررسی مشخصات پردازشی این مدل طبق معمول از Benchmark Pi آغاز می‌کنیم این بنچ‌مارک عدد پی را با یک تعداد ارقام اعشار مشخص محاسبه می‌کند و عدد پایین‌تر در آن به معنای سرعت و کیفیت بیشتر است. بهترین امتیاز P7 در این تست 271 میلی‌ثانیه است که این عدد در مقایسه با P6 با بیش از 360 میلی‌ثانیه بهبود مشخصی را در تست Single Thread یا تک هسته‌ای نشان می‌دهد. علت عملکرد بهتر P7 نسبت به P6 را باید در افزایش فرکانس هسته‌ها جست‌وجو کرد.

در تست دوم از AnTuTu نسخه X استفاده می‌کنیم. این تست ترکیبی با ایجاد مجموعه‌ای از فعالیت‌های تک هسته‌ای و چندهسته‌ای برای پردازنده، تست‌های گرافیکی و بنچ‌مارک‌های مرتبط با نوشتن و خواندن اطلاعات از حافظه، رقم یکتایی را به‌عنوان نتیجه نهایی به نمایش می‌‌گذارد. اسمارت‌فون‌های فوق پیشرفته بازار در این تست اعدادی بیش از 30 هزار را ثبت می‌کنند و در کلاس میانی رو به بالا به حوالی 25 تا 30 هزار دست پیدا می‌کنیم. امتیاز P7 در این تست 23737 بود که آن را در کلاس میانی پایین قرار می‌دهد.

تست گرافیکی Epic Citadel با درگیر ساختن کامل گرافیک و پردازنده حرارت زیادی را در گوشی ایجاد کرد و از این لحاظ P7 تنها اندکی خنک‌تر از P6 بود. در این تست در حالت High Quality به امتیاز 44.1 فریم در ثانیه و در حالت High Performance به امتیاز 47 فریم در ثانیه دست پیدا کردیم. مقایسه این رقم آخر با نتیجه 33 فریمی به‌دست آمده در P6 آن هم در وضوح HD کیفیت بسیار بالاتری را برای بخش گرافیکی P7 نشان می‌دهد.

در 3Dmax محک بزرگ‌تری را پیش روی بخش گرافیکی P7 قرار دادیم در این بنچ‌مارک و در تست Ice Storm Unlimited امتیاز کلی گوشی رقم 7472 بود که در این تست عدد متوسط رو به پایینی تلقی می‌شود تنها برای مقایسه امتیاز Z2 با گرافیک Adreno 330 در این تست بیش از 17 هزار است.

در GFXBench تست Manhattan به دلیل نیاز به گرافیک پیشرفته‌تر برای اجرا، در P7 در دسترس نبود اما در تست T-Rex در حالت Onscreen به امتیاز نهایی 595 دست پیدا کردیم. برای مقایسه امتیاز Nexus 5 با صفحه‌نمایش فول اچ‌دی و گرافیک Adreno 330 در این تست حوالی 1351 واحد بود.

ارتباطات

P7 علاوه بر ارتباطات GSM و 3G از گزینه LTE نیز پشتیبانی می‌کند که در کشورهای دارای این فناوری مخابراتی نقطه قوت بزرگی به حساب می‌آید. حداکثر سرعت تبادلات تحت شبکه این مدل در 3G برابر 42Mbps و در LTE برابر 150Mbps است. وای‌فای‌گوشی به نسخه AC ارتقا نیافته و هنوز از نوع 11.n است. بلوتوث نسخه چهارم، ارتباط NFC و گیرنده‌های GPS ‌و GLONASS گزینه‌های ارتباطی این مدل را تکمیل می‌کنند.

کلام آخر

Huawei Ascend P7 گوشی زیبا با طراحی وام گرفته از دیگر اسمارت‌فون‌های برتر بازار است که به خودی خود زیبا به نظر می‌رسد اما میزان موارد آشنا در آن به اندازه‌ای است که چشمان کاربران غیر حرفه‌ای را نیز به آسانی به سمت این شباهت‌ها جلب می‌کند. صفحه‌نمایش با کیفیت، دوربین جلو مناسب سلفی، باتری نسبتا مناسب و گزینه‌های ارتباطی مطلوب نکات مثبت این مدل را تشکیل می‌دهند و در سوی منفی نیز به‌جز مسئله شباهت‌ها (نوار پیرامونی و ساختار منویی مشابه آی‌فون، بخش پشتی و دکمه پاور مشابه اسمارت‌فون‌های سونی، شیوه گشودن لاک‌اسکرین مشابه ال‌جی و شیوه نمایش Simple مشابه ویندوزفون) باید از پردازنده‌های نچندان قدرتمند، گرم شدن بیش از اندازه بدنه در کاربری‌های نسبتا سنگین و البته قیمتی نچندان منطقی یاد کرد.